უამბებოდ და უადამიანოდ

ზოგჯერ, არის მომენტები, როდესაც საერთოდ, საერთოდ არაფერი მაქვს ადამიანებისთვის სათქმელი. და არის მომენტები, როცა ჩემს ირგვლივ თავს იყრიან ადამიანები, რომლებიც მიყვარს და მეტი არაფერი. სიყვარული კი არ კმარა. ზოგჯერ სიყვარული საკმარისი არ არის.

 მერე ვრჩები უამბებოდ და უადამიანებოდ. ანუ ყველაფერი იმის გარეშე რაც ძალიან მიყვარს.

ძველი ცხოვრებიდან ყველაზე მეტად რაც მენატრება, ჩემი ბლოგებია.

რაც ვერასდროს ვთქვი

სულ ასე მემართება, ადამიანები ვისთანაც მუდმივად საუბარი მინდოდა უცხოვდებიან. იმდენად, რომ მეც და ალბათ ისინიც, ვივიწყებთ წარსულს. მომავალი ისედაც არ გვაქვს. ჰოდა ადამიანები ხდებიან კონკრეტული დღის 5 წუთიანი ნაცნობები. საუბრები- ადრე ყველაფერს რომ შეეხებოდა გახდა სტანდარტული და მთელ წარსულს, არარსებულ მომავალს და იმ რამდენიმე წუთიან ნაცნობობას ვატევთ კითხვა-პასუხში: “როგორ ხარ? კარგად, შენ?” ამაზე ცარიელი და არაფრისმომცემი ფრაზა ალბათ არც არსებობს. და მთელი ისტორია ჩვენს უკან იმალება ერთი გულის აჩქარებაში, ან ღიმილში იქამდე რომ ესწრება სანამ სახის მიმიკებს გააკონტროლებ, ან ხაზგასმით გულგრილ გამომეტყველებაში.

ჰოდა, ერთხელაც შემხვდება ვთქვათ 23 იანვრის ნაცნობი, მე მოვიკრებ გამბედაობას და ვეტყვი, რომ მე ძალიან ძალიან შევიცვალე, რომ გავიზარდე და აღარ ვარ ბავშვი.

ან შემხვდება 22 მარტის ნაცნობი და ვეტყვი, რომ ხანდახან როცა მის კედელზე ჩუმად დავძვრებიხოლმე, ვრწმუნდები რომ მის ცხოვრებაში არიან მუდმივი და პერიოდული ადამიანები.

თუ 5 თებერვლის ნაცნობი შემხვდება, ვეტყვი რომ მართალია დღემდე ხშირად ვსაუბრობთ, მაგრამ მისთვის მაინც ბავშვობისდროინდელი უჟმური და უხასიათო თაკო ვარ. ის იმ გოგოს ემესიჯებახოლმე ძალიან იშვიათად რომ იცინოდა. არადა, აქეთ სხვა გოგო კითხულობს მის შეტყობინებებს.

თუ შემხვდებოდა 9 ოქტომბრის ნაცნობი, ვეტყოდი, რომ მისი არსებობის გახსენება იმედია ამდენი ხნის შემდეგ.

არ მხვდება 6 მარტის ნაცნობი . ალბათ მაინც ვერ ვეტყოდი, რომ ცხოვრებაში ის და 20 იანვარი ყველაზე მეტად მაკლია.

და მართალია მხვდება ლუწი დღეების ნაცნობი, მაგრამ მე ვერ ვამბობ გამარჯობას, ან რამე სხვა ფრაზას, რომელიც საუბრის წამოწყებაში დამეხმარებოდა. საუბრის, რომელიც შეიძლება სტანდარტული ფრაზებით სულაც არ დამთავრდეს.

დედის დღის სევდა

ბორჯომში მივდივარ. ჩემ გვერდით დიდი, ბუთქუჩუნა ბავშვი და მისი ბებო მოთავსდნენ. ბებომ, სანამ გავა ლიმონს ვიყიდიო. წავიდა და წავიდა. შეივსო ტრანსპორტი და დაიძრა მძღოლი. ატირდა ეს ბავშვი. დიდი, ცისფერი თვალები აქვს და ჩუმად ტიროდა. გავჩერდეთ ხუთი წუთითქო, მძღოლს ვთხოვე. უკნიდან ქალი ყვიროდა, მაგვიანდება ამდენი ხუთი წუთის ლოდინითო.გამოჩნდა ბებია. მოდიოდა გულმშვიდად და ნელა. ამ ბავშვზე ვფიქრობ, როგორ უიმედოდ იგრძნო ალბათ თავი.

დღეს დედის დღეა. და დღეს ჩემი და ჩემი დის მეორედ დაბადების დღეა.

 ბედნიერი დღე უნდა იყოს. არადა არასდროს მაქვს კარგი განწყობა სამ მარტს.

ისედაც მთელი დღე ამაზე ვფიქრობდი და ამ ბავშვმა გამიმძაფრა სიმწარის განცდა.

პატარა გოგოებზე ვფიქრობ. ძალიანაც რომ უნდათ დედის დღის მილოცვა და არ შეუძლიათ.იებს თუ ვერ მიუტანდნენ, რომ დაუხატავდნენ მაინც დედებს, ოღონდ ყოფილიყვნენ. ბებიაზე ვდარდობ, მილოცვა მინდოდა და გადავიფიქრე. ალბათ არ შეიძლება დედის დღის მილოცვა შვილმკვდარი ქალისთვის, სხვა ათი შვილიც რომ ყავდეს მაინც. მამიდაზე ვფიქრობ და კიდევ სხვებზე, იმათზე- დღევანდელი დღე ბედნიერს რომ არ ხდის.

ჩემთვის სამი მარტი სევდიანი დღეა.

თქვენ გილოცავთ.

მამაჩემი- ათასი კილო იმედი

ბავშვობაში მე, ნინი და მამა ერთმანეთის მიმართ სიყვარულს რომ ვატოლებდით, ვამბობდით მე უფრო მიყვარხარ, ასე ათასი ცის ხელაზეო. მერე ცის სიდიდე და სიმრავლე თანდათან იმატებდა. მამა მშვიდად იტყოდა: მე ყველაზე მეტად მიყვარხართ, ისე – რამდენ სიყვარულსაც ჩემი გული იტევსო. ახლა მე და ნინი დიდები ვართ, მესამე დაც გვყავს და თითოეულს მილიარდი ცისხელაზეც რომ გვიყვარდეს ერთმანეთი, […]

via მამაჩემი – ათასი კილო იმედი — მამების ბლოგი

გლოვა

ზოგჯერ რა კარგია რომ ვცდებით

“ფრანით მორბენალი” რომ დავამთავრე საუბარი მიჭირდა. დათრგუნული და განადგურებული ვიყავი. ვამბობდი, ვერ წარმომიდგენია სხვა რამე, ასეთი მაგარი თუ შეიძლება არსებობდესთქო. მარიმ მითხრა, სხვა წიგნი, კარგი ფილმი, კარგი სპექტაკლი არის ასეთივე მაგარიო. არ არსებობსთქო ვუთხარი. მერე “ტროელი ქალები” ვნახე. პირდაპირ სცენაზე ვიჯექი. ხელის გაწვდენაზე იყვნენ მსახიობები, არ თამაშობდნენ- ჩვენ თვალწინ ყვებოდნენ საშინელი ტრაგედიების ამბებს. ჩემს წინ იჯდა ბიჭი, რომელიც მთელი სპექტაკლის განმავლობაში ტიროდა. გვერდით კი ეჯდა გოგო, რომელიც გაქვავებული იყო. არც კი ირხეოდა და მართალია ვერ ვხედავდი სახეს, მაგრამ დარწმუნებული ვარ ისიც ტიროდა. მე ნამდვილად, და ალბათ ის წყვილიც ფიქრობდა, რომ არ შეიძლება, ასეთი მაგარი სხვაც არსებობდეს რამე.

რა კარგია, რომ ზოგჯერ სასტიკად ვცდებით.

გლოვაზე როგორ უნდა ილაპარაკო

სპექტაკლი ომზეა და გლოვაზე. და არის ერთი მომენტი, როცა კატო კალატოზიშვილის გმირი დაუსრულებლად იმეორებს ფრაზას: “გლოვაზე როგორ უნდა ილაპარაკო”. მე გამახსენდა მამიდა და ჩემი თავი. გამახსენდა, რომ ვერ ვლაპარაკობ მამიდაზე. რომ ნებისმიერი რამის თქმა გაცილებით მარტივია ჩემთვის, ვიდრე თუნდაც ერთი სიტყვის თქმა მამიდაზე. იმ მონაკვეთში, გულში ვეხვეწებოდი აღარ გაემეორებინა, კალატოზიშვილი კი გვეკითხებოდა და გვეკითხებოდა:

გლოვაზე როგორ უნდა ილაპარაკო?

გლოვაზე როგორ უნდა ილაპარაკო?

გლოვაზე როგორ უნდა ილაპარაკო?

შენი გულისთვის, თუნდაც ათასჯერ

“ფრანით მორბენალი” ომის და ადამიანების სისასტიკეზეა.ჩემთვის კი ეს წიგნი იმაზეა, როგორ შეიძლება შეცვალოს შვილების ცხოვრება მშობლების მოპყრობამ.როგორ გასუსტებს ადამიანს, თუ მშობლისგან უპირობო სიყვარულს და აღფრთოვანებას ვერ გრძნობ. კიდევ, საოცარ დაუჯერებელ ერთგულებაზეა. მე და სოფო ვსაუბრობდით და ვწერდი, ჰასანი როგორი ერთგული იყო, როგორი ძლიერითქო. მინდოდა მიმეწერა, ეს მართლა ერთგულება იყო თუ ბრმა რწმენა იმის, რაც ბავშვობიდან ასწავლეს, ჩააგონეს – რომ უნდა უყვარდეს ამირ-აღა, რომ თავი უნდა გაწიროს მისთვის. მერე გამახსენდა რამდენი რამე გადაიტანა უსიტყვოდ ჰასანმა მის გამო, გამახსენდა როგორ უთხრა – მიწას შევჭამ და შენ არ მოგატყუებო, გამახსენდა და ჩემი ფიქრის შემრცხვა. ისე გამოვიდა, მეც ისევე ვცდიდი ჰასანის თავდადებას, როგორც ამირი, როცა ეს ფრაზა მოისმინა.

ამირი ამბობს ჰასანზე, მთელი ავღანეთი ჩემთვის ჰასანი იყოო.

ცოტათი შემშურდა. თქვენ გყავთ ვინმე, ვისზეც იტყვით, რომ ამდენად გაგამდიდრათ?

გყავთ ვინმე, ვინც გეტყვით, შენი გულისთვის, თუნდაც ათასჯერო? ან ვისაც თავად ეტყვით ამას?

კოჰენი

ადრე, ბევრი წლის წინ, საღამოს გიორგიმ მომწერა. ერთმანეთს სიმღერებს ვუცვლიდით. გიორგისგან ვიპოვე კოჰენი. ყოველთვის, თუ ვინმე კოჰენის მოყვარულს ვპოულობდი, მიხაროდა და მჯეროდა რომ ჩემიანი ადამიანი იყო.

გუშინ რუსომ მომწერა, კოჰენი შენ ხო გიყვარდაო? გამახსენდა როგორ ვიჯექით მე და რუსო უნის უკან მისტოში. იქ კიდევ, მოულოდნელად  “ათასი კოცნა” ჩართეს. გამეხარდა რუსოს კოჰენზე მე რომ გავახსენდი. ჩემი საყვარელი სიმღერა ეს არის- ყველაზე სევდიანი და მარტოსული. მარტოობაში მოსასმენი სიმღერა.

გუშინ კოჰენი გარდაიცვალა.

მე, რადიკალური გადაწყვეტილებები და “ათასი მოელვარე მზე” <3

დღეს, ასე, ავდექი, დავტოვე სამუშაო მაგიდა ისე, როგორც იყო და წიგნის პრეზენტაციაზე წავედი.

დღეს გადავწყვიტე, რომ ოდესმე იმის კეთებაც უნდა დავიწყო, რაც სიამოვნებას მგვრის. და რატომ არ უნდა ყოფილიყო ეს ოდესმე დღეს- როცა ახალი წიგნის პრეზენტაციაა. როცა საქმე ჰალიდ ხოსეინს ეხება და როცა არც არასდროს იქნება უკეთესი დრო.

ალბათ მთავარი სურვილია- ამის დასტურია რომ ვიპოვე “შაქრო ბაბუას”საყვარელი მაღაზია, რომ არ დავიგვიანე და ნახევარ საათში ნახევარი ქალაქი საცობების დროს მოვიარე, რომ პრეზენტაციაც ცოტათი გვიან დაიწყო. საბოლოოდ არცერთ დამაბრკოლებელ გარემოებას ხელი არ შეუშლია. არც მივაქცევდი ამ ამბავს ყურადღებას, მაგრამ ამ პოსტს ვწერ ჩემი თავისთვის, რომ ყოველთვის, როცა სადმე მარტო წასვლა დამეზარება, როცა საქმე იმდენი მექნება, რომ ჩემ თავს სურვილებზე უარს ვეტყვი, როცა ისეთი დღეები დამიდგება, რომ ამ დღეებში სასიამოვნო მხოლოდ “გრეის ანატომიის” ყურება იქნება, დღევანდელივით ავდგე, გარემო კანივით შემოვიცალო და ის გავაკეთო, რაც ჩემ თავს ცოტათი მეტად შემაყვარებს 🙂

ჰოსეინზე სხვა დროს დავწერ, მანამდე ჩემ ფოტოებს გაგიზიარებთ ❤

 

 

2 წლის თამაღი <3

თამაღი ორი წლისაა!

ორი წლის წინ, დღევანდელ დღეს გავაკეთე ბლოგი. მას შემდეგ ბევრი რამე შეიცვალა, მე თამაღიდან თივიკოდ ვიქეცი, ჩემი განწყობის მიხედვით იცვლებოდა პოსტების შინაარსიც, რაოდენობაც და მათ შორის შესვენებების პერიოდიც.

დღეს ბლოგის დაბადების დღე ავღნიშნე 🙂

საკუთარ დაბადების დღეზე არ მქონია ამდენი სურვილი, რამდენიც “თამაღისთვის” ვისურვე :დ

ჩემი ოცნებების უმეტესობა წერას უკავშირდება და სხვა საიტი ან გამოცემები თუ არა, ჩემი ბლოგი ყოველთვის მექნება სათქმელის გასაზიარებლად.

ხოდა, ძალიან მინდა დიდხანს ვწერო, ბევრად უკეთ ვწერო, საინტერესო ამბები მქონდეს მოსაყოლად და ყოველთვის ჰყავდეს მკითხველი ჩემ ბლოგს.

ისეთი სიხარულია სტატისტიკაში სტუმრის ნახვა, მითუმეტეს თუ ახალი არაფერი დაგიწერია და ვიზიტორსაც არ ელი, მინდა სულ მქონდეს ამ სიხარულის საშუალება. და მინდა მადლობა ვუთხრა ყველას, ვისაც გამოწერილი ვყავარ, ვინც (თუ ვინმე ასეთია) ჩემ პოსტებს ელოდება, ვისაც კომენტარებს მიწერს და ვინც უბრალოდ ერთხელ მაინც შემოუხედია ჩემთან.

იმედია მესამე წელი უფრო პოსტმრავალი, საინტერესო და ღიმილიანი ამბების წელი იქნება ❤